«Det seiast at marknaden ikkje har hukommelse. Til gjengjeld har den ein livleg fantasi», kommenterer Benjaminsen tørt. Eit treffande utsegn, for historia marknaden følger, legg under seg og konverterer til sitt eige fôr, er denne: I eit land om lag så langt nord ein kan kome, sit ei kvinne framfor ein skjerm. Skjermen består av pikslar, til saman dannar dei eit bodskap om ei moglegheit til å kjøpe seg litt betre samvit – ein måte å omplassere atmosfæriske partiklar frå øydeleggjande fossilt brensel (gugge av forlengst daude sjødyr) til å trygt plassere dei inne i eldgamle, mosegrodde tre. Spesifikt kan ho få lov å omplassere eit tonn av desse partiklane i eit tre i Riftdalen, omlag 10 000 kilometer unna. I dag er ho særskild heldig, for viss ho er rask med å trykke på nokre knappar som overfører nokre symbolske pikslar og tall, kan ho få med eit tre i Amazonas på kjøpet. Samstundes, i Riftdalen, høyrer folket som bur der, om europearar langt vekke, som skal kjøpe luft for å gjere si eiga luft rein, og for å lette på sjelekvalane sine. Det verkar uklart for dei om det er lufta, trea eller jorda som er den eigentlege vara, men konsekvensen er uansett at dei vert trengt vekk frå områda sine.
Å verte langsamt utraderte av folk som kjem med kart, måling, vernesoner og klimakvoter, er dei vande med, men dei diskuterer likevel seg imellom kva tre som eigentleg er best eigna til føremåla. Tondwo-treet, med sitt bitre vatn? Kan hende sorworwo-treet, med alt vatnet det lagrar? Det høge torokwo-treet kan kanskje klare å avleie utsleppa, føre dei under jorda via røtene. Eller kanskje det beste av dei er saait-treet, som med dei djupe røtene sine kan lagre karbonet langt under jorda. Løysingsorienterte forslag til håplaust absurde problemstillingar. Det er lite truleg at sengwer-folket på sikt kan stille opp mot Verdensbankens innkjøp av trea, eit ledd av ein global karbonhandel Noreg årleg støttar med om lag 8 milliardar kroner. Når ho ser trea i Riftdalen, seier Benjaminsen, vert ho minna på at i motsetnad til marknaden, har faktisk tre hukommelse. Minner om vêret, klima og atmosfæren dannar årringar i trea som held fram med å vekse. Når det fell til jorda eller kappast, kan ein lese desse ringane som eit eige språk, eit tidsvitne over faktiske forhold på planeten. Slik rommar trea parallelt både den konkrete verda og den absurde menneske- og marknadsfantasien om karbonfangst. Dette videoverket er dermed ei nøktern forteljing om faktiske handelsruter, karbon, klima, urfolk og makt, men samstundes ein estetisk vakker måte å vise oss kor langt over den villaste fantasi dei små historiene som utgjer liva våre, faktisk er, når vi tenkjer etter. Spørsmålet om kva som er mest reelt, er vi for lengst forbi. Det botnlaust sørgjelege ved Kimaiyos innleiande fabulering om korleis ein kan selje luft, er ikkje den oppriktige undringa, men at det tidsriktige spørsmålet å stille seg er: Kvifor har ikkje lufta her blitt seld før no?
