Kjære Gunnar.
I Noreg lever kunsten, som så mykje anna, i eit spenn mellom sentrum og periferi. Ute i verda har dei to gonger rekna oss i sentrum av kunsthistoria, i vikingtida, og i mellomalderen, med stavkyrkjene og antemensalane, dei malte alterforstykka. Nokre kunsthistorikarar seier at fornyinga alltid kjem frå periferien i landet vårt. Likevel må ein undra seg: Kva er bakgrunnen for at ein gut frå Nærbø går inn i den store bilethoggartradisjonen, og gjennom å smelta saman det nyaste nye med det eldste vert ein av dei viktigaste stemmene i brotet med Per Palle Storm-tradisjonen i Noreg i 1970-åra? Eg skal ikkje freista svare, berre seia at då eg møtte Gunnar på 1960-talet, kom eg inn i eit fruktbart kreativt fellesskap der både Gunnar og broren, lyrikaren Helge Torvund, var markante personar. Dei to hadde då, gjennom mange år, bygd opp ei eiga verd, med pantomime, musikk, litteratur og biletkunst som ingrediensar.